Mr. Bo Weavil – As A Striving Lonesome Bull

Mr Bo Weavil is the direct heir to Bo Weavil, once hailed as the best blues band in France by no less than Ben Harper. Matthieu Fromont has chosen to continue his musical voyage solo this time, writing all of the tracks of this new album. Matthieu also illustrates his instrumental proficiency on this As a Striving Lonesome Bull, playing guitar, bass, percussion, banjo, Jew's harp, flute and drum loops. A gifted alchemist, he throws into his blues mix a touch of rock, a pinch of rap, and a few drops of African gris-gris. A total success!

Track Listing: 
1. I Don’t Wanna Be No Rebel - 3:45   2. You Take Da Piss Outta Me - 3:56   3. I Don’t Give A Shit - 4:03   4. Keep On Runnin’ - 3:49   5. Honey I Miss You - 3:37   6. Big Boat Up The River - 3:22   7. It’s Such A Beautiful Day - 4:03   8. I’m Not A Country Boy - 4:20   9. An Evil House - 3:42   10. Mr. Bo Weavil Blues - 3:03

Reviews:

1. www.bluesbreeker.nl 
Op de een of andere wijze krijg ik bij het horen van de naam Bo Weavil een beeld van Amerikaanse jongeren uit de fifties zoals we die kennen uit de film ‘American Graffiti’. Waarom? Dat mag de bekende Joost weten, maar ik niet. Want met alles heeft dit niks te maken, we hebben het hier over Matthieu Fromont aka Mr. Bo Weavil, de Fransoos die puntige en dompige blues fabriceert en bij tijd en wijle doet terugdenken aan onder meer John Lee Hooker.
Als one-man-band treedt hij tegenwoordig  op in bluesland. En net zoals op dit album neemt hij alle instrumenten zelf ter hand en bewijst hij een voorbeeldig instrumentalist te zijn. Maar wat blijkt, hij is ook een intensief tekstschrijver zoals blijkt. Het merendeel van de nummers komt van zijn hand.
Na de periode Bo Weavil Bluesband is hij solo verder gegaan met als resultaat het album: “As A Striving Lonesome Bull” met daarop tien interessante nummers. Veel harp, diepgewortelde zangpartijen, footstompin’ die je laten proeven hoe de blues in een ver verleden de basis vormde voor menige muziekstijl die daarvan is afgeleidt.
Tien nummers moeten je zien te overtuigen van mans blueskunsten voor menigeen misschien te korte voor de ander toereikend. Naar mijn smaak zijn de tien nummers voor mij voldoende om een indruk te krijgen van Bo Weavil.
Zijn stem kan hij heel aardig verdraaien zoals je kunt horen op het openingsnummer ‘I Don’t Wanna Be No Rebel’ waarin hij nogal rauw zingt ten opzichte van het daaropvolgende nummer ‘You Take Da Piss Outa Me’ waarop hij iets meer weg heeft van een ‘crooner’.
Het slepende harpspel wat je veel tegenkomt op het album  moet je wel aanstaan want het vergt toch wel veel van je. Blues mag best triest klinken en soms moet dat ook, maar zoals hij het brengt hakt het er ook nog diep in ook. In enkele gevallen pakt het toch wel fris uit zoals op ‘I Don’t Give A Shit’. De titel mag dan anders doen vermoeden toch is het ten opzichte van de andere songs wel een fris nummer, voor wat het waard is.
De combinatie van diverse muziekinstrumenten en zijn stem zorgen toch wel voor enige variatie waardoor het beluisteren van “As A Striving Lonesome Bull” toch prettig is.
Waarbij ik moet opmerken dat niet iedere song mij even goed ligt, zo zijn voor mij enkele nummers die er uit schieten. Een daarvan is: ‘Big Boat Up The River’, gewoonweg omdat daar vooral het gitaarspel eruit springt en dat in combinatie met de percussie en zang is het een mooi stukje muziek.
Grappig gevonden vind ik de geluiden van ‘grondvogels’ als haan en kalkoen en andere buitengeluiden aan het begin en in het nummer: ‘I’m Not A Country Boy’. Dat zorgt toch voor een kleine smile op mijn gezicht vooral als ik daarbij ook de tekst beluister over een stadsjongen die het niet gewend is op het platteland.
Het toch wel diepgaande ‘Mr. Bo Weavil Blues’, waarmee het album afsluit, klinkt nogal zwaar dat komt ook door het ritmische footstompin en de zang door een ‘bullit’. Het geeft dit nummer een zekere authenticiteit mee.
Is het een spannend album? Dat moet ik me eigenlijk afvragen nadat ik het meerdere keren heb beluisterd. En dan moet ik kort en bondig zeggen: “Nee, niet spannend maar wel interessant en goed te beluisteren”. Zo simpel kan muziek eigenlijk zijn… tenminste zo lijkt het.