Blues Power Band – Dark Room

BLUES POWER BAND (BPB) is the most explosive group on the French Blues Rock music scène and their first album was awarded “Best Blues Album of the Year”. With over 500 concerts under their belts, BPB have become the benchmark in France when it comes to performing extraordinary shows. Famous for their creativity and energy, the Beeps (such is their nickname) know how to switch from a more “radical” style of music to something more orchestrated with arrangements for choirs, brass and strings. You want the proof: listen to « Dark Room »!

Track Listing:
1. Fr-Fr-Fr-Frustrated - 3:24   2. Insane - 3:14   3. That Will Be - 3:34   4. What You See Is What You Get - 2:39   5. Anger - 3:58   6. Who Holds the Key? - 3:41   7. All Together Now - 8:44   8. She's Running Away - 2:50   9. Dark Room - 5:56   10. For Real - 4:39   11. Tell Meeeee - 3:10   12. Memento Mori - 7:44

Personnel:
Hervé “Bannish’ Joachim (lead vocals) , Pascal Guegan (guitars, backing vocals) , Régis “pappygrateux” Lavisse (guitars, backing vocals, percussion) , Nicolas Paullin (bass) , Olivier Picard “Bathus” (drums, percussion) , Damien Cornelis (keyboards)

Reviews:

1. www.rootstime.be - Luc Meert 
De Parijse Blues Power Band brengt met “Dark Room” haar vierde plaat uit sinds hun ontstaan in 2007. Hun muziek situeert zich op deze release ergens tussen blues en bluesrock. En rocken kunnen ze zoals de besten. “Fr-Fr-Fr-Frustrated” is als opener de gedroomde start. Wilde gitaren van Regis Lavisse en Pascal Guegan, uitstekende zang van frontman Hervé “Bannish” Joachim, een vooruitstampende ritmesectie met Olivier Picard op drums en zwaar dreigende baslijnen van Nicolas Paullin. Veelbelovende start en een nummer dat je wel zou kunnen toeschrijven aan de J.Geils Band. “Insane” lijkt dan wat meer de grunge-richting te willen uitgaan en kan ons puur als song an sich minder bekoren alhoewel ze muzikaal hier ook geweldig op dreef zijn.
Een eerste hoogtepunt volgt er met “That Will Be” , dat sober in de beste Nick Cave traditie begint, haast puur popachtige Beatlessound, dan plots aanzwengelt en met gierende gitaren losbarst om dan weer met mannelijke murmelend achtergrondgezang uit te faden, geweldig nummer ! De daaropvolgende nummers hebben weer van dat nerveuze, krachtige, agressieve rockkarakter. Stevig, niets nieuws voorbrengend maar variërend en bijwijlen zelfs knipogend naar metal.
Heel anders is dan weer het akoestische “Who Holds The Key”, dat meer de bluesykant optrekt, fijne tekst , meelevend gezongen en voor ons een tweede hoogtepunt op het album. Het is een fantastische prelude voor “All Together Now” dat zo schijnt gezongen te worden door de katoenplukkers of kettingwerkers uit de Mississippi regio. Deze inventieve song, gewijd aan MC5, her en der gekruid met fragmenten uit toespraken, is een zachte oproep tot revolutie maar tegelijk een boodschap voor eenheid en solidariteit onder de mensen. Het neemt haast negen minuten in beslag maar stoort nergens, wel integendeel. Met de fantastische , afsluitende gitaarsolo is dit een ronduit briljant nummer !
Amper bekomen van dit magnus opus wordt er weer stevig gerockt , wat melodieuzer nu, bijwijlen herinneringen oproepend aan The Ramones zoals in “She’s Running Away”. “Dark Room” is een welgekomen adempauze, eerder een prima, sombere, ballade maar nogal contrasterend met het redelijk zwaar aan Fleetwood Mac’s “Oh Well” schatplichtige “For Real”. Ok , laat het ons maar als een geslaagd eerbetoon beschouwen.
Er wordt afgesloten met het emotionele, melancholische “Memento Mori” dat ze schreven voor een speciale vriend van hen. Eerder klassiek van opbouw te noemen maar meeslepend gebracht en een waardige afsluiter van een geslaagde release en oh ja, ook dit nummer herbergt alweer een fantastische gitaarsolo. Eigenlijk kunnen we ook niet afsluiten zonder het toetsenwerk van Damien Cornelis te vernoemen. Heel het album door haast onopvallend , maar zo sober en efficiënt ! De heren hebben me méér dan aangenaam verrast, moge dit album hen wat meer bekendheid bezorgen hier ten lande.

2. www.maxazine.nl 
De Blues Power Band is een zes man sterke bluesrockband uit Frankrijk, die zijn naam eer aan doet. Stevige powerblues is wat ons wordt voorgeschoteld. Hun eerste cd werd al meteen uitgeroepen tot ‘Best Blues Album of the Year’. De band bestaat uit zanger Hervé “Bannish” Joachim, gitaristen Regis Lavisse en Pascal Guegan, bassist Nicolas Paullin, drummer Olivier Picard en Damien Cornelis op de toetsen. ‘Dark Room’ is hun tweede album.
Dat het Bluespower is wat de klok slaat is meteen duidelijk bij de opener ‘Fr-fr-fr-frustrated’, een bijna naar hardrock neigende song. Het grootste deel bestaat uit stevige energieke songs, maar voor de variatie wordt er ook af en toe nog wel eens gas terug genomen. Of songs beginnen rustig en als je denkt dat je op adem bent gekomen wordt het tempo weer verhoogd, zoals in ‘Nr. 5 Anger’. Mijn favoriete nummers zijn de titelsong ‘Dark Room’, een sinister nummer met een halverwege fraai gitaarwerk, en ‘Momento Mori’ met verrassende stiltes.
‘Dark Room’ is op zich een prima Blues-Rock album, maar nieuw is het allemaal niet. We hebben het allemaal wel eens gehoord. Of dat een beletsel moet zijn om het album te kopen? Zeker niet, de liefhebber van dit genre kan hem met een gerust hart aanschaffen.(7/10)